Reżyser przekombinował. Zaczął od tego, co powszechnie wszyscy wiedzą, czyli od upadku piramidy Madoffa.

O wiele ciekawszym rozwiązaniem byłoby pokazanie tej historii: "tak dobrze, żarło, ale padło". Dlaczego?

Zacząć film chronologicznie. Przecież Madoff nie był postacią tuzinkową. Od zera wspiął się na wszystkie szczyty amerykańskiej finansjery.

Mamy rok 2007r.
Rodzinka Madoffa żyje sobie jak pączki w maśle. Wille tu i tam po 8 mln USD każda. Synowie pobierają pensje w sumie nie wiadomo za co. Przecież o tym co się dzieje na 17. piętrze nie mają zielonego pojęcia.

W jednej ze scen pani Madoff występuje w dyskretnym szaliku od Fendi. Tyle, że taki szaliczek kosztuje około 1 000 USD. Za tyle ludzie w Walmart muszą pracować przez dwa tygodnie.

I ta idylla w ciągu jednego roku się kończy.

I ten upadek materialny rodziny.
Przeprowadzka w ciągu roku pani Madoff z apartamentu na Manhattanie do nędznego domku jej siostry dodałby filmowi pieprzu.

Tak dobrze żarło (przez czterdzieści lat z okładem) i raptem padło.
I nie będzie mnie już stać na kupno kolejnego gustownego szaliczka od Fendi? Dlaczego?

Wszyscy tam, cała rodzina Madoffów przez 16 lat żyła "na kredyt", nie zadając pytań skąd ta kasa? Dla wszystkich wygodną wymówką było: Berni ma głowę.

A gdy rzeczywistość ich dopadła... To...
Najgorszy był Berni.
Berni nas wszystkich oszukał. Wydawało się nam, że do końca życia będziemy mogli...
A tymczasem nie będziemy mogli sobie kupować will po 8 mln USD, a nawet szaliczków u Fendi po jedynym tysiączku.
Berni zburzył nam nasz styl życia, do którego nas przyzwyczaił.\Berni oszukał nas, że ta bajka będzie trwać wiecznie.